Anna Szpyt

Siedziałam na podłodze wynajmowanego pokoju i myślałam o tym, jakim jestem beztalenciem. Wspominałam
z rozżaleniem poprzedni rok, w trakcie którego przygotowałam się do matury i stwierdziłam, że wyczerpałam już swoje możliwości intelektualne. Nie mogłam się już więcej uczyć, fizycznie było to po prostu niewykonalne.
Jak w takim razie miałam wygramolić się z tego dołka pierwszego roku studiów anglistycznych, na początku którego ledwo (jeśli w ogóle) zdawałam kolokwia?

Szybko doszłam do wniosku, że skoro efekty mnie nie zadowalają, należy zmienić taktykę. Dziś wiem, że nie mogłam osiągać lepszych wyników, ponieważ metody, które stosowałam, były felerne.

Jak to ujął jeden z moich ulubionych autorów, Tim Ferriss:
nie ważne jak dobrym jesteś kucharzem, jeśli przepis jest do bani.

Tak poznałam mapy myśli Tony’ego Buzana i zaczęłam ich używać do nauki języka angielskiego.
Minęło kilka lat, w trakcie których skończyłam studia, rozpoczęłam pracę jako lektor angielskiego, założyłam własną działalność, dokształcałam się, dopracowywałam swoje techniki efektywnej nauki i w dalszym ciągu uczyłam innych.
I z bólem serca patrzyłam na ludzi w różnym wieku, którzy kategoryzowali samych siebie jak ja kiedyś – jako beztalencia. A wszystko z powodu systemu i szablonów, które pieczołowicie wdrażamy pomimo ich niskiej skuteczności.

Nie zamierzam nikomu opowiadać bajek, że angielski może sam wejść do głowy i nie wymaga to czasu czy wysiłku. Jest jednak zasadnicza różnice między monotonnym kuciem regułek na blachę (które w dodatku później na nic się zdadzą, gdy trzeba będzie języka użyć), a nauką przy pomocy skojarzeń, pamięci wzrokowej, kolorów
i rysunków czy grafik.

Nie jesteście słabymi kucharzami, po prostu nikt Wam nigdy nie podsunął ciekawszego przepisu.